dalaguete

De volgende ochtend staan we om 7 uur op met als reisdoel: Dalaguete. En indirect Osmena Peak. De hoogste berg van Cebu eiland. Omdat we op budget reizen lopen we de eerste 1,5 km richting het busstation wat niet meevalt omdat het nu al snikheet is. Na een busreis van 4 uur in 2 delen arriveren we in Dalaguete. Aangezien onze informatie over de accommodatie maar summier is besluit Barbara bij de spullen te blijven en Maarten op zoek te gaan naar een onderkomen. Na een flinke wandeling op het heetst van de dag vindt Maarten Pink house. Een gesprek met Maarten en de jojo die er toevallig rondhing verliep uitermate stroef omdat de jongen bijna geen engels kon. Na de kamer gezien te hebben vroeg Maarten de prijs. 400 Peso! Op zich redelijk, op internet stond een lagere prijs maar vooruit. De jongen vraagt hoe laat we willen inchecken en hoe lang we blijven, want 12 uur is 400 peso. Maarten zegt, ik wil een prijs per nacht voor 2 nachten. Hoeveel voor 1 nacht? De jongen denkt na en zegt 400 peso. Dus als ik nu incheck en morgen heel de dag blijf en dan nog 1 nacht slaap dan is het 800? De jongen knikt. Dus 400 per dag? Ja! Ok, Maarten haalt Barbara op maar hij heeft al een beetje een raar voorgevoel over, daarom vragen we bij het inchecken nog maar eens nadrukkelijk hoe het nu zit. Nee, het lijkt toch 400 per nacht te zijn. Het is redelijk het is maar een hok. We checken in en gaan naar de markt en supermarkt. We gaan naar Obong springs. Dit zijn thermale baden met koud water.
Maar omdat het zondag is delen we het bad met nog 250 Filipinos. Rond de avond zijn we terug en dan staat al gauw de eigenaar voor onze deur. Eerst met een smoes over de wifi maar hij begint al gauw over het mogelijke misverstand dat zijn "medewerker" in de hand gewerkt lijkt te hebben over de prijs van de kamer. Om de een of andere vage reden kennen ze bij dit hotel het concept overnachting niet en boek je hier een kamer per 12 uur?! Het wordt dus 800 per overnachting en dat zijn voor hier resortprijzen! Wij gaan geen 800 betalen hiervoor en dus staan we om half 6 in de avond met al onze spullen op straat. De eigenaar brengt ons bij een hotel dat "geschikt" is voor buitenlanders! Want de eigenaar was een Duitse man dus die gaf ons dan wel korting, huh? Okee, maar bij het resort aangekomen blijkt een kamer hier 1400 peso te zijn. Dit is teveel en we zijn er klaar mee, we zoeken zelf wel. Na rondvragen weet een vrouw wel een andere guesthouse en na 1 km lopen vinden we die ook, maar helaas is er niemand aanwezig. Wat nu? Dan toch maar een tuktuk regelen die ons bij een andere guesthouse brengt, die zelfs 1500 peso moet kosten. Het is inmiddels donker en we weten niet wat we moeten doen. We smsen Claudia, onze Couchsurf host, en vragen advies. Zij weet nog een ander hotel. We gaan hierheen en ook zij vragen 800 peso maar hebben een zwembad en een bungalow. Dit wordt het dan maar voor vannacht.