Can Tho

We gaan het plaatselijk openbaar vervoer. Eerst 1,5 km lopen om half 5 in de ochtend en dan 7,5 uur met de bus over een hobbelweg. Een taalmisverstand is wanneer 2 mannen ons bij aankomst op het busstation ons de bus wijzen, ons om 1500 vietnamese dong vragen en wij denken dat ze ons 150.000 willen laten betalen voor een buskaartje die volgens het bord maar 110.000 kost. Wij maken ons hard en ze druipen af. Later realiseren we ons dat ze echt maar 1500 dong (7,5 eurocent) vroegen voor de moeite van het wijzen van de goede bus. Maar ja, je krijgt niet zomaar geld van een nederlander! Can tho is een grote stad waar we gingen lopen naar ons hotel (3 km). Daar was een klein hok met een bed tussen 2 muren geplet en geen matras, nou ja, geen is wat overdreven maar volgens ons was het een vel karton met een laken erover heen en waren ze het schuim vergeten.
De volgende dag gaan de zwemspullen in de tas want we gaan naar het waterpark. Dat blijkt gesloten voor onderhoud maar het zwembad is wel open. Toch naar binnen en hoera het zwembad is alleen voor ons open gegaan, wij zijn namelijk de enige gasten. Maar ja, een zwembad voor jezelf alleen is ook zo wat. Er komen zelfs mensen die gaan vegen, de badrand schoonmaken en een vrouwtje voor de kantine voor het geval dat we wat willen kopen. Na een uurtje houden we het voor gezien. We winkelen nog wat in het winkelcentrum en boeken een tour voor de volgend dag. De wekker gaat weer vroeg want we gaan naar de drijvende markt met een bootje om 5 uur! Het is net licht als we aankomen (het was een uur varen) en de markt lijkt al in volle gang. Hier worden op groothandel-niveau groenten en fruit verhandeld en we zien volop mensen met meloenen en ananassen gooien van de ene boot naar de ander (echt duizenden). Dan varen we naar een klein kanaal waar we aan land gaan om een noodle-fabriek te bezoeken. Daar zien we hoe 5 mensen binnen korte tijd met de hand rijstnoodles maken en verpakken voor de verkoop. We boeken als we terugkomen gelijk een busticket naar Ho chi minh. We komen rond het middaguur al aan en het busje brengt ons tot halverwege het centrum. De laatste 3 km doen we dit keer elk achterop een scooter waarbij we heel blij zijn als we op de bestemming arriveren want het verkeer in deze stad is als nergens anders zoals wij hebben gezien. Het oversreken van een weg is hier bijna garantie op een ongeluk zoveel brommers en auto's zijn er. Helaas zijn voetgangers alleen maar lastig dus je moet rennen naar de helft van de rijbaan, daar wachten, dan doorrennen en hopen dat iedereen jou ook ziet.