Taipei city

Dit keer naar Taiwan. Onze vlucht heeft vertraging en ons wordt verteld dat we dat hadden kunnen weten omdat onze maatschappij Air Asia de enige maatschappij is die geen steekpenningen betaald aan de luchtverkeersleiders dus altijd als laatste in de rij is. Eenmaal in Taipei lukt het pinnen niet. Dit is ons nog nooit overkomen. Wat nu? Gelukkig krijgen we een pinbon met foutcode (in het chinees)en als we deze laten zien bij het geldwisselkantoor blijkt dat we teveel in 1 keer willen opnemen. We proberen iets minder en hoera geld! Met de bus naar het centraal station en met de metro nog 1 halte naar het centrum. Na even zoeken vinden we de guesthouse waar we direct ons bed induiken.
De volgende dag ziet de wereld er heel anders uit. In ieder geval een stuk minder Filipijns. Alle borden op straat zijn niet meer te lezen, de mensen die engels spreken zijn ineens zeldzaam geworden en er is een grote drukte. Maar dit deert ons niet en we springen op de bus naar Wulai. Tja, wat zullen we daar eens over zeggen? We hiken eerst een stuk omhoog naar de waterval. We passeren het dorpje Wulai met hotsprings en eetmogelijkheden en winkeltjes. We kopen nog een beker amandelmelk omdat het zo lekker naar bitterkoekjes ruikt. De waterval valt een beetje tegen maar we hebben nog een joker in het spel namelijk rivertracing. Rivertracing houdt in dat je door een rivier gaat lopen in plaats van erlangs. Keileuk! Het beginpunt is echt zover lopen dat we bij aankomst Genoegen nemen met het zwemmen in de ijskoude rivier. We zien nog kleine garnaaltjes en vissen. Vermoeid lopen we terug naar de hoofdweg en wachten op de bus. In de verte komt de bus er aan maar het zicht op de bus wordt ons ontnomen door een personenauto waarvan een deur openzwaait met de suggestie: instappen en meerijden? Ok, we stappen in. In de auto zitten een oudere man en vrouw en de man vraagt waarheen? We zeggen en laten zien dat we naar het eerste metrostation willen. Dat is blijkbaar geen probleem want we zijn al onderweg. Helaas is converseren moeilijk want ze spreken nauwelijks engels. Als dank voor de lift geven we ze een sleutelhanger klompje (meegenomen uit nederland), maar het aannemen van ook zo'n klein gebaar is blijkbaar al heel bezwaarlijk en dus krijgen we in ruil daarvoor een paraplu. Goede ruil, want nog geen half uur later gaat het regenen.